Гэта старонка не была вычытаная
Зьвініць… І ў гаі замірае,
Калыша водгульле ў душы…
— Чаму цыганка маладая,
Ня прыдзе мне паваражыць?..
Чаму у лузе, апаўночы,
Як зоры ў цемені, на дне,
Яе прадоністыя вочы
Журбы ня высяюць ва мне?
Няўжо надзей маіх півоні
Завялі ў інеі густым,
І буду заўтра, як сягоньня,
Зьбіраць пажоўклыя лісты?!.
І буду ў полі, пры даліне,
Красу цыганкі ўспамінаць,
Чаму пад месяц смугла-сіні
Ня выйдзе з табару яна?!
Чаму за табарам вясёлым
Ня бачу постаці ў імгле?
І толькі там, пад сіньню кволай,
З расою стыне яе сьлед…
