Гэта старонка не была вычытаная
Была цыганка Марыула,
Мяне пакінула яна…
І сэрца, поўнае разгулу,
Крыніцай сочыцца да дна.
Ў грудзёх хвалюецца адвага,
Хвалюе буйну галаву…
І ён, упоены развагай,
Схіліўся ў думках на траву.
Шумелі вербы над вадою,
З-за хмараў месяц выплываў.
Сядзеў цыган… І між сабою
Пад подых ветру разважаў.
І доўга, доўга ў сэрцы чулым,
Пад чорнай сьвіткаю, на дне,
Прыгожы вобраз Марыулы
Сьмяяўся ціха, як у сьне.
Маўчала ноч… Драмалі нівы…
І толькі ў зелені кустоў
Танула ў хвалях-пералівах
Стальное бразганьне падкоў,
