Гэта старонка не была вычытаная
Ды коняй звонкае іржаньне,
Пад небам вольнай шырыні,
Парою дзе-ні-дзе ў тумане
Ў туманных далях празьвініць.
І ціха зноў… Трымцяць даліны…
Ракіты водар напаіў.
І плачуць сінім верхавіньнем
Ў зялёнацьвецені гаі.
Ужо даўно ў тумане волкім
Над ярам месяц патануў.
Ў прасторах сон… Ня сьпіцца толькі
Старому дзеду-цыгану.
Выходзіць з табару уночы,
Шукае некага, заве,
Глядзяць асмугленыя вочы,
І кануць думкі ў галаве.
Агонь паволі патухае,
Гамоніць ў беразе лаза…
Сядзіць цыган… І ўспамінае.
Што ўжо ня вернецца назад!..
