Гэта старонка не была вычытаная
Павей, вецер, з-за дубровы,
А я ўспомню чорны бровы,
Чорны бровы, ясны вочы…
Павей, вецер, апаўночы!
Можа ў ветры-ветравіньні;
Ў ветравіньні — пры даліне,
Пры даліне — ў вечар сіні
Вобраз ў сэрцы не астыне?!..
Можа вобраз не завяне,
А ў зялёным барваваньні
Буйным цьветам разаўецца,
Кветкай шчасьця усьміхнецца?
Бо яшчэ ў працягу жыцьця,
Васількамі ў сьпелым жыце,
Ня ўсьміхаліся мне вочы,
Як ўсьміхнуліся аднойчы!..
Калі-ж міла сэрцам чулым
Ды другога прыгарнула,
То разьвейся, буйны вецер,
Над калінаю, у вецьці!..
