вандраванняў. У яго былі чорныя рухавыя бровы, якія паказвалі не злы, але ганарысты і запальчывы нораў.
— Зайдзіце, містэр Дэнс, — сказаў ён высокамерна і ласкава. — Добры вечар!
— Добры вечар, Дэнс, — сказаў доктар і кіўнуў галавой: — добры вечар, друг Джым. Які спадарожны вецер занёс вас сюды?
Начальнік мытніцы выпрастаўся, рукі па швах, і расказаў пра ўсе нашы прыгоды, як вывучаны ўрок. Пабачылі-б вы, як шматзначна пераглядваліся гэтыя два джэнтльмены ў часе яго расказу. Яны слухалі з такой цікавасцю, што нават перасталі курыць. А калі яны пачулі, як мая маці пайшла ноччу назад у наш дом, доктар Лівсі хлопнуў сябе па бядры, а сквайр крыкнуў „брава“ і разбіў сваю доўгую люльку аб рашотку каміна. Містэр Трэлоўні (так, калі вы памятаеце, называлі сквайра) даўно ўжо пакінуў сваё крэсла і пахаджваў па пакою, а доктар, каб лепш чуць, сцягнуў з галавы свой напудраны парык. Дзіўна было бачыць яго без парыка, з каротка падстрыжанымі чорнымі валасамі.
Нарэшце, містэр Дэнс скончыў свой расказ.
— Містэр Дэнс, — сказаў сквайр, — вы шляхетны чалавек. Вы зрабілі мужны ўчынак, расціснуўшы аднаго з самых крыважэрных злачынцаў. Такіх трэба ціскаць, як прусакоў. Гоўкінс, я бачу, таксама хлопец кемлівы. Пазвані ў гэты званочак, Гоўкінс. Містэр Дэнс павінен выпіць піва.
— Значыцца, Джым, — сказаў доктар, — тое, што яны шукалі, знаходзіцца тут, у цябе?
— Вось яно, — сказаў я і падаў яму завінуты ў цырату пакет.
Доктар агледзеў пакет з усіх бакоў. Як відаць, яму рупіла распакаваць яго. Але ён перамог сябе і спакойна паклаў пакет у кішэнь.
— Сквайр, — сказаў ён, — калі Дэнс вып'е піва, яму прыдзецца вярнуцца да сваіх службовых абавязкаў. А Джым Гоўкінс будзе начаваць у мяне. Калі дазволіце, я папрашу зараз падаць яму халоднага паштэта на вячэру.
— Чаму-ж не, калі ласка, Лівсі! — адклікнуўся сквайр. — Гоўкінс сёння заслужыў чагосьці большага.
