проставалосая і непрыгожая, у зялёнай старой сукенцы і са стракатай гаруснай касынкай вакол шыі. Яе невялікія чорныя вочкі так і ўпіліся ў мяне.
Я падышоў да яе і раскланяўся.
— Я маю гонар гаварыць з княгіняй Засекінай?
— Я княгіня Засекіна; а вы сын пана В.?
— Так. Я прышоў да вас з даручэннем ад матулі.
— Сядайце, калі ласка. Ваніфаці! дзе мае ключы, не бачыў?
Я паведаміў пані Засекінай адказ маёй матулі на яе запіску. Яна выслухала мяне, пастукваючы тоўстымі чырвонымі пальцамі па падаконніку, а калі я скончыў, яшчэ раз уставілася на мяне.
— Вельмі добра; абавязкова буду, — сказала яна нарэшце. — А які вы яшчэ малады! Колькі вам год, дазвольце запытацца?
— Шаснаццаць год, — адказваў я з мімавольнай запінкай.
Княгіня дастала з кішэні нейкія спісаныя зацухмоленыя паперы, паднесла іх да самага носа — і пачала перабіраць іх.
— Добрыя гады, — раптам сказала яна, паварачваючыся і ёрзаючы на крэсле. — А вы, калі ласка, будзьце без цырамоніі. У мяне проста.
«Надта проста», падумаў я, з мімавольнай гадлівасцю аглядаючы ўсю яе непрыгожую фігуру.
У гэты момант другія дзверы гасцінай хутка расчыніліся, і на парозе з’явілася дзяўчына, якую я бачыў учора ў садзе. Яна падняла руку — і на твары яе прамільгнула ўсмешка.
— А вось і дачка мая, — сказала княгіня, паказаўшы на яе локцем. — Зіначка, сын нашага суседа, пана В. Як вас завуць, дазвольце даведацца?
— Владзімірам, — адказваў я, устаючы і прышэптваючы ад хвалявання.
— А па бацьку?
— Пятровічам.
— Так. У мяне быў паліцмейстар знаёмы. Таксама Владзімірам Пятровічам звалі. Ваніфаці! не шукай ключоў! ключы ў мяне ў кішэні.
Маладая дзяўчына прадаўжала глядзець на мяне з ранейшай усмешкай, злёгку жмурачыся і схіліўшы галоўку крыху набок.
— Я ўжо бачыла мс’е Вальдэмара, — пачала яна. (Срабрысты гук яе голасу прабег па мне нейкім салодкім халадком). — Вы мне дазволіце так называць вас?
