там, разняўшы пальцы, адкінула валасы ад вушэй, страсянула імі — і з нейкай рашучасцю кіўнуўшы зверху ўніз галавою, зачыніла акно.
Праз дні тры пасля, яна сустрэла мяне ў садзе. Я хацеў адыйсці ўбок — але яна сама мяне спыніла.
— Дайце мне руку, — сказала яна мне з ранейшай ласкай: — мы даўно з вамі не размаўлялі.
Я зірнуў на яе: вочы яе ціха свяціліся, і твар усміхаўся — нібы праз дымку.
— Вы ўсё яшчэ нездаровы? — запытаўся я ў яе.
— Не — цяпер ўсё прайшло, — адказвала яна і сарвала невялікую чырвоную ружу. — Я крыху стамілася, але і гэта пройдзе.
— І вы зноў будзеце такая, як раней? — запытаўся я.
Зінаіда паднесла ружу да твара — і мне здалося, як быццам водбліск яркіх пялёсткаў паў ёй на шчокі. — Хіба я змянілася? — запыталася яна ў мяне.
— Так, змяніліся, — адказаў я сціху.
— Я з вамі была халоднай — я ведаю, — пачала Зінаіда: — але вы не павінны былі звяртаць на гэта ўвагі… я не магла інакш… Ды што аб гэтым гаварыць.
— Вы не хочаце, каб я кахаў вас — вось што! — усклікнуў я хмура, з мімавольным парывам.
— Не, кахайце мяне — але не так, як раней.
— Як-жа?
— Будзем сябрамі — вось як. — Зінаіда дала мне панюхаць ружу. — Паслухайце, я-ж шмат старэй за вас — я магла-б быць вашай цёткай, дапраўды; ну не цёткай, дык старэйшай сястрой. А вы…
— Я для вас дзіця, — перапыніў я яе.
— Ну правільна, дзіця, але мілае, добрае, разумнае, якога я надта кахаю. А ведаеце што? Я вас з сёнешняга дня прымаю да сябе ў пажы; а вы не забывайцеся, што пажы не павінны адлучацца ад сваіх пань. Вось вам знак вашай новай годнасці, — дадала яна, утыкаючы ружу ў пятлю маёй курткі: — знак нашай да вас ласкі.
— Я ад вас раней атрымліваў іншыя ласкі, — прамармытаў я.
— А! — сказала Зінаіда і збоку паглядзела на мяне. — Якая ў яго памяць! Што-ж! я і цяпер гатова…
І схіліўшыся да мяне, яна пакінула на маім ілбе чысты, спакойны пацалунак.
