— Я вам, Ульяна Фёдараўна, вось што скажу, — пачаў Яфрэм. — Я на пастаялы двор цяперака паеду сам; а вы ўжо будзьце ласкавы, матухна, дайце мне пахмяліцца гарэлачкі шкляначку.
Ульяна задумалася.
— Ну, — рашыла яна нарэшце, — дам я табе гарэлкі, Яфрэм Александравіч, толькі ты, глядзі, не дурыся.
— Будзьце спакойны, Ульяна Фёдараўна.
І, падмацаваўшы сябе шкляначкай, Яфрэм паехаў на пастаялы двор.
Яшчэ толькі рассвітала, калі ён пад’ехаў да двара, а ўжо ля варот стаяла запрэжаная цялега і адзін з работнікаў Навума сядзеў у перадку, трымаючы ў руках лейцы:
— Куды гэта? — запытаўся Яфрэм.
— У горад, — нехаця адказваў работнік.
— А чаго?
Работнік толькі паціснуў плячыма і не адказваў. Яфрэм саскочыў з свайго каня і ўвайшоў у дом. У сенцах яму трапіўся Навум, поўнасцю апрануты і ў шапцы.
— Віншуем з новаселлем новага гаспадара, — прагаварыў Яфрэм, які ведаў яго асабіста. — Куды так рана?
— Ды ёсць з чым віншаваць, — злосна запярэчыў Навум.
— У першы-ж дзень, ды ледзь не згарэў.
Яфрэм схамянуўся: — Ды як гэта?
— Ды так, знайшоўся добры чалавек, падпаліць хацеў. Але, за руку схапіў; цяпер у горад вязу.
— Ці не Акім гэта?.. — цягучым голасам запытаў Яфрэм.
— А ты адкуль ведаеш? Акім. Прышоў уночы з галавешкай у гаршку — і ўжо на двор забраўся і агонь падклаў… усе мае хлопцы сведкі. Хочаш паглядзець? Нам яго, дарэчы, пара везці.
— Баценька, Навум Іванавіч, — загаварыў Яфрэм: — пусціце яго, не загубіце вы старога да канца. Не бярыце гэтага грэху на сваю душу, Навум Іванавіч. Вы падумайце — чалавек у роспачы — страціў галаву, значыцца…
— Годзе хлусіць, — перапыніў яго Навум. — Як-жа! выпушчу я яго! Ды ён заўтра-ж падпаліць мяне зноў…
— Не падпаліць, Навум Іванавіч, паверце. Паверце, вам самім так будзе спакайней — тут-жа допыты пачнуцца, суд — вы-ж самі ведаеце.
— Дык што-ж, што суд? Мне суда баяцца няма чаго.
— Баценька, Мавум іванавіч, як суда не баяцца…
