— Э, годзе, ты бачу я, п’яны з самай раніцы, а яшчэ сёння свята.
Яфрэм раптам зусім нечакана заплакаў.
— Я п’яны, ды праўду кажу, — прамармытаў ён. — А вы дзеля святога дзянька Хрыстова яго пусціце.
— Ну, пойдзем, нюня.
І Навум пайшоў да ганка…
— Дзеля Аўдоцці Арэф’еўны яго пусціце, — гаварыў Яфрэм, ідучы за ім.
Навум падышоў да падвала, шырока адчыніў дзверы. Яфрэм з баязлівай цікаўнасцю выцягнуў шыю з-за Навумавай спіны і з цяжкасцю ўбачыў у кутку неглыбокага падвала — Акіма. Былы багаты дворнік, паважаны ў акалотку чалавек, сядзеў са звязанымі рукамі на саломе, як злачынец… Пачуўшы шум, ён падняў галаву… Здавалася, ён страшэнна пахудзеў за гэтыя апошнія два дні, асабліва за гэтую ноч — упалыя вочы ледзь блішчэлі пад высокім, як воск пажаўцелым і ілбом, перасохлыя губы пацямнелі… увесь твар яго змяніўся і набыў дзіўны выраз: жорсткі і напалоханы.
— Уставай і выходзь, — сказаў Навум.
Акім устаў і пераступіў цераз парог.
— Акім Сямёнавіч, — закрычаў Яфрэм: — загубіў ты сваю галоўку, мой галубок!..
Акім зірнуў на яго моўчкі.
— Каб ведаў я, дзеля чаго ты гарэлкі прасіў, — не даў-бы я табе; дапраўды, не даў-бы; здаецца, сам-бы ўсё выпіў. Эх, Навум Іванавіч, — дадаў Яфрэм, ухапіўшы Навума за руку, — злітуйцеся над ім, пусціце!
— Вось дык штука, — з усмешкай сказаў Навум. — Ну, выходзь-жа, дадаў ён, зноў звярнуўшыся да Акіма… — Чаго чакаеш?
— Навум Іванаў… — пачаў Акім.
— Чаго?
— Навум Іванаў, — паўтарыў Акім: — паслухай: я вінаваты: сам з цябе расправы хацеў; а нас з табою бог рассудзіць павінен. Ты ў мяне ўсё адабраў, сам ведаеш, усё да апошняга… Цяпер ты мяне загубіць можаш, а толькі я табе вось што скажу: калі ты мяне пусціш цяпер — ну! так і быць! уладай усім! я згодзен і жадаю табе ўсялякай удачы. А я табе, як перад богам, кажу: адпусціш — шкадаваць не будзеш. Бог з табою.
Акім заплюшчыў вочы і змоўк.
— Як-жа, як-жа, — запярэчыў Навум: — можна табе паверыць!
