— А, далібог, можна, — загаварыў Яфрэм: — дапраўды, можна. Я за яго, за Акіма Сямёныча, галавой магу ручацца. — Ну, дапраўды!
— Глупства! — усклікнуў Навум. — Едзем!
Акім паглядзеў на яго.
— Як хочаш, Навум Іванаў. Твая воля. Многа ты толькі на сваю душу бярэш. Што-ж, калі табе так ужо не церпіцца — едзем…
Навум, у сваю чаргу, уважліва паглядзеў на Акіма. «А на самай справе, падумаў ён, пусціць яго к чортавай долі! А то яшчэ мяне, бадай, людзі загрызуць. Ад Аўдоцці праходу не будзе»… Пакуль Навум разважаў сам з сабою — ніхто не сказаў ні слова. Слуга, які сядзеў на возе і якому праз вароты ўсё было відаць, толькі ківаў галавой і шлёгаў па кані лейцамі. Другія два работнікі стаялі на ганачку і таксама маўчалі.
— Ну, слухай, стары, — пачаў Навум: — калі я цябе пушчу — і вось гэтым малайцам (ён паказаў галавой на слуг) — прыкажу нідзе не гаварыць: што-ж, мы з табою квіты будзем — разумееш мяне — квіты… га?
— Кажу-ж табе, уладай усім.
— Ты мяне ў даўгу лічыць у сябе не будзеш?
— Ні ты ў мяне ў даўгу не будзеш, ні я ў цябе.
Навум зноў памаўчаў.
— А пабажыся!
— Вось, як бог свят, — запярэчыў Акім.
— Ды я-ж ведаю наперад, што каяцца буду, — прагаварыў Навум: — ды ўжо-ж што будзе! Давай сюды рукі.
Акім павярнуўся да яго спіной; Навум пачаў яго развязваць.
— Глядзі-ж, стары, — дадаў ён, сцягваючы з яго рук вяроўку: — памятай, я над табой злітаваўся, глядзі!
— Галубочак вы мой, Навум Іванавіч, — пралепятаў расчулены Яфрэм: — бог над вамі злітуецца!
Акім выпраміў апухлыя і пахаладзелыя рукі і пайшоў было да варот…
Навум раптам, як кажуць, асатанеў — відаць, яму шкада стала, што выпусціў Акіма…
— Ты пабажыўся, глядзі, — крыкнуў ён яму наўздагон.
Акім адвярнуўся і, абвёўшы вачыма навокал двара, са смуткам прагаварыў: — Уладай усім, навекі непарушна… бывай.
