Гэта старонка не была вычытаная
Бяз жадных дум, бяз жаднай мэты
Вось толькі (згруджана) снуюць,
Цалуюць цень сваіх шкілетаў
І роспач дзікую сваю.
Іх бачу я… Ў ружовых далях
Ім ўжо ня жыць і ня цьвесьці.
То-ж зоры іхныя спадалі
Шамраць злагоджана ў лісьці.
А як грымела бура лесам, —
З дрыгвы узрушаных балот,
Маліліся скаваным Крэсам,
Маліліся на панскі бот.
Выходзілі з густых амшараў,
І як вячэрні вобліск стыў, —
На нос узьбіўшы акуляры,
Пісалі ўдзячныя лісты…
Складалі гімн крывавым катам
3a „родны… вызвалены край“…
Маўчалі фабрыкі і хаты,
Ішлі за праўду паміраць
Цяпер вясну оркестры граюць,
І я, адчуўшы сьпеў віхур,
Старых варон былую зграю
Згадаць спакойна не магу.
