Гэта старонка не была вычытаная
Яны у нашым новым садзе —
Ліняючы, дзе ветрам тхне, —
Умеюць (клонячыся здрадзе)
Перад людзьмі не чырванець.
І толькі, ў змрок, з зацятым болем
Глядзяць ў вакно сваёй журбы:
Ім шкода ня прымець ніколі,
Чаго ня здолелі здабыць.
Ня раз яшчэ туга паўстане
Апошняй даўкасьцю хвілін…
Я рады ворага кананьню
У буйным росквіце зямлі.
І ў дзень, калі пара пакліча,
Пад шызым колерам травы —
Убачу воўчае аблічча
Усіх нябожчыкаў жывых.
