Гэта старонка не была вычытаная
7. Я РАДАСЬЦЬ МАЮ
Апала золь. Туга балот
Сыйшла з адвечным аржавіньнем.
Іду ў жыцьцёвы карагод
Па новай бітай пуцявіне.
Абапал ня шуміць лаза,
Ня стогне лес ў маркоце баўнай…
Ня хочу глянуць я назад,
Адкуль прыйшоў яшчэ нядаўна.
Ня хочу згадку узварушыць
Пра пахаванае навекі…
Я жыў ў акрэсьленай цішы,
Дзе пеў настрой і беглі рэкі.
Я рос ў ліхую каламуць,
Я быў хлапцом наіўным, простым…
І (сам ня ведаю чаму)
Блукаў ў чарамхавых пялёстках.
Мне гэтай былі не таіць
Мне ня шукаць ў траве нагіннай
Таго, што спалена ў гаі
У косах сонца і дзяўчыны.
