Старонка:Выбраныя вершы (Хадыка, 1932).pdf/75

ПАРОША

Прыкрасьці і сэрца болю
Расьпасьцёрты чорны мошаст…
Першы раз на наша поле
Сьнегу выпала пароша.

Першы раз на нашы гоні
Паглядзеў халодны вечар.
Вушы просяцца ў далоні,
Каб ня чуць зімовых спрэчак…

На гары атрускі сквапы
Ашчаперылі бярозу.
Каля млыну коняй храпы
Пасівелі ад марозу.

Ім бы кожнаму па торбе,
Каб забавай елі сечку…
На ўзбярэжжы вербы горбяць
Сьпіны шэрыя на рэчку.

Ледзяныя зглухлі хвалі —
Надарвіся хоць ад крыку!
З сьлёз — астуджаных крышталяў
Бранзалетку можна выкуць.