Гэта старонка не была вычытаная
Можна зваблівай дзяўчыне
Падарыць яе ад стрэчы…
Вока радасьці ня кіне
І тугу хвароб залечыць.
Не хачу нікому верыць!
Сэрца цудаў не чакае…
Звоніць раніца у дзьверы
Рыжакосая такая.
Верабей, як сноў пялёсткі,
Атрасае з яблынь іней.
І яго, напэўна, жорстка
Падманулі на мякіне.
Ён цяпер, як сумны доказ,
Чуе хітры шчэбет самкі…
Хто там, выгнаны з далёку,
Ходзіць злодзеем ля клямкі?
Хто там голасам люгашак
Ганіць болю чорны мошаст?..
Першы раз на поле наша
Сьнегу выпала пароша.
|}
