Гэта старонка не была вычытаная
На сподзе горную сьлязу
Асушыць вецер — валацуга.
Да дому людзі лом зьвязуць
І дол ўзаруць сталёвым плугам.
Агорне новы тут пасеў
Рань з моцнай назваю — „Культура“
Праедзе вечар па аўсе
І бровы нават не нахмурыць.
Запаліць зорку ён знарок
Сярод зялёных саматканак,
З агністых фарб спляце вянок,
Як знак вялікае пашаны…
І будзе вечарам — гасьцём
Ўрачыстых песен і настрояў…
Жыцьця суровае асьцё
Гарыць ў аддалях за гарою.
Ў ружовых колерах зары
Сярод дарог заснулі сёлы,
З трывожнай думкаю на крыж
Прысела ноч дзікаркай кволай.
1928 г.
|}
