— Я ведаў, што вы гэта скажаце гаварыў незнаёмец. — Ці вядома вам, што па законах Англіі кожны прызнаецца невінаватым да таго часу, пакуль віноўнасць яго не будзе даказана?
— Сэр, — пачаў містэр Вопсль, — я сам англічанін і таму…
— Дазвольце, — перапыніў яго незнаёмец, кусаючы свой указальны палец, — не ўхіляйцеся ад адказу. Адно з двух: або вам гэта вядома, або не. Што-ж вы скажаце?
Пры апошніх словах ён адняў ад рота свой указальны палец і ткнуў ім у бок містэра Вопсля, нібы хацеў яго закляйміць.
— Ну, што-ж, — паўтарыў ён. — Вядома вам гэта ці невядома?
— Зразумела, вядома, — адказаў містэр Вопсль.
— Зразумела, вядома. Чаму-ж вы адразу не сказалі? Цяпер я задам вам другое пытанне. Ці вядома вам, што яшчэ ні аднаму з гэтых сведак не быў зроблен перакрыжаваны допыт?
Містэр Вопсль быў у замяшанні і з прычыны гэтага пачаў значна падаць у нашых вачах.
— Калі ласка, я вам дапамагу, — казаў далей незнаёмы. Зірніце на паперу, якую вы трымаеце ў руцэ. Ці не тая гэта газета, якую вы толькі што чыталі? — казаў далей незнаёмец у вышэйшай ступені саркастычным і пагардлівым тонам.
— Тая самая.
— Тая самая? Дык звярніцеся да гэтай газеты і скажыце мне, ці не сказана тут зусім выразна, што падсудны па парадзе адвакатаў, прызначаных яму судом, адкладвае сваю абарону. Ну што, знайшлі?
— Вось гэтае месца, — сказаў містэр Вопсль.
— Цяпер прасачыце ўсё, што тут напісана, і скажыце мне, ці не зусім ясна, што, па заяве падсуд-
104
