Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/138

Гэта старонка не была вычытаная

няма ніякіх непаразуменняў: усё, што я ведаю аб міс Гевішам, ведаеце і вы.

— І вам таксама, — адказваў я, — вядома ўсё, што ведаю я.

Мы шмат і весела балбаталі, і я запытаўся ў яго, між іншым, чым ён займаецца.

— Я капіталіст, страхую караблі, — адказаў ён і, заўважыўшы, што я акінуў позіркам пакой, шукаючы якіх-небудзь адзнак караблёў ці капітала, дадаў: — у Сіці.

— Я думаю таксама, — казаў ён далей, закладаючы вялікія пальцы ў кішэні камізэлькі, — пачаць гандаль з Вест-Індыяй — цукрам, тутуном і ромам і яшчэ з Цэйлонам — спецыяльна слановаю косцю.

— Вам спатрэбіцца шмат караблёў, — сказаў я.

— Цэлы флот, — адказаў ён.

Аслеплены размахам яго прадпрыемстваў, я запытаў, дзе цяпер пераважна гандлююць застрахаваныя караблі.

— Я яшчэ не пачаў страхаваць, — адказаў ён, — я яшчэ толькі прыглядаюся.

— А-а!

— Так, я служу ў канторы і прыглядаюся.

— А кантора прыносіць якую-небудзь выгаду? — запытаўся я.

— Каму? Вы хочаце сказаць: маладому чалавеку, які ў ёй служыць?

— Так, вам.

— Мне? Н-не, не.

Ён сказаў гэта тонам чалавека, які дакладна звярае свае рахункі і асцярожна падводзіць баланс.

— Прамой выгады для мян няма, гэта значыць я нічога не атрымліваю і павінен яшчэ ўтрымліваць сябе.

Сапраўды, справа здавалася н асабліва выгаднай, і я паківаў галавою, даючы зразумець, што цяжкавата скласці капітал пры такіх даходах.

137