— Зноў! — сказала яна, падымаючы хустачку. — Гэта ўжо, здаецца, сёмы раз. Што з вамі сёння, сударыня?
Місіс Покет узяла сваю хустачку з выглядам незвычайнага здзіўлення, як быццам бачыла яе ў першы раз, потым, пазнаўшы яе, усміхнулася, сказала: «Дзякую, Флапсон» і, забыўшы пра мяне, зноў углыбілася ў кнігу.
Цяпер, маючы магчымасць заняцца лічэннем, я знайшоў, што ў наяўнасці было не менш шасці маленькіх Покетаў, якія падалі на розныя лады. Але толькі што я паспеў падлічыць, як пачуў аднекуль з верхніх слаёў паветра жаласны голас сёмага.
— Гэта бэбі, — сказала Флапсон такім тонам, нібы была страшэнна здзіўлена. — Ідзіце хутчэй, Мілерс.
Мілерс, другая нянька, пайшла ў дом, і паступова дзіцячы плач сціх. Місіс Покет увесь гэты час чытала, і мяне вельмі зацікавіла, якая гэта была кніга.
Як відаць, мы чакалі тут містэра Покета: ва ўсякім выпадку мы чагосьці чакалі, і я меў выпадак заўважыць адну надзвычайную з‘яву. Як толькі які-небудзь з дзяцей набліжаўся да місіс Покет, ён абавязкова, к яе мімалётнаму здзіўленню і к свайму больш доўгаму засмучэнню, спатыкаўся і падаў на яе. Я рабіў розныя меркаванні і ніяк не мог растлумачыць сабе гэтай дзіўнай з‘явы, пакуль нарэшце не з‘явілася Мілерс з дзіцём на руках. Дзіця было перадана Флапсон, і Флапсон, перадаючы яго місіс Покет, таксама спатыкнулася і ўпала-б на яе разам з дзіцём, калі-б мы з Гербертам не падхапілі абодвух.
— Змілуйцеся, Флапсон! — сказала місіс Покет, адрываючыся на хвілінку ад кнігі. — Што гэта ўсе на мяне сёння падаюць.
— Самі вы змілуйцеся, сударыня, — запярэчыла, пачырванеўшы, Флапсон. — Што гэта ў вас там?
— У мяне? Дзе? — запытала місіс Покет.
— Ды гэта ваш зэдлік! Чаму-ж не падаць, калі вы
140
