— Так, — сказаў містэр Джагерс, — колькі гэта складзе?
— Я лічу, што гэта і па-вашаму складзе дваццаць фунтаў, — сказаў я, ўсміхаючыся.
— Колькі гэта будзе па-мойму — не ваша справа, мой даражэнькі, я жадаю ведаць, колькі гэта будзе па-вашаму, — праказаў містэр Джагерс, хітравата ківаючы галавою.
— Вядома, дваццаць фунтаў.
— Вемік, — гукнуў Джагерс, адчыняючы дзверы ў кантору, — вазьміце распіску ў містэра Піпа і выдайце яму дваццаць фунтаў.
Такая строгая дакладнасць у манеры весці справы зрабіла на мяне вялікае і нельга сказаць, каб вельмі прыемнае ўражанне. Містэр Джагерс ніколі не смяяўся, але ён насіў вялікія лакіраваныя боты са скрыпам, і часта, калі ён стаяў перад вамі, чакаючы адказу, злёгку хістаючыхя і апусціўшы сваю вялікую галаву са зморшчанымі бровамі, гэтыя боты скрыпелі, нібы смяяліся замест яго сухім, падазроным смехам.
Пасля нашай гутаркі ён пайшоў з канторы, а паколькі Вемік быў у вельмі вясёлым гаварлівым настроі, то я сказаў яму, што дапраўды не разумею абыходжання містэра Джагерса.
— Скажыце гэта яму, — заўважыў Вемік, — дык ён прыме ваш водзыў за камплімент; ён зусім не жадае, каб яго разумелі.
Тады я сказаў, што, відаць, справы містэра Джагерса ідуць добра, і Вемік адказаў:
— Надзвычай добра! — і гаварыў далей сяброўскім тонам. — Калі ў вас знойдзецца вольны дзянёк і вам уздумаецца наведаць мяне ў Вальворце, то я палічу гэта за асаблівую чэсць і магу прапанаваць вам начлег. Вядома, цікавага ў мяне нямнога, але ўсё-такі ёсць штучкі дзве даволі цікавыя і на якія вы, мабыць, глянеце з прыемнасцю. Мая страсць — гэта садочкі і альтанкі.
148