Джо мільком зірнуў на мяне, і я прачытаў у гэтым позірку дакор. Як ні здаваўся ён смешным са сваімі каўнерыкамі і гальштукам, у ім было — я адчуў гэта цяпер — усведамленне сваёй годнасці.
— Паколькі мы цяпер адны, — паўтарыў Джо, — і я не маю ні намеру, ні магчымасці заставацца тут доўга, то і закончу, г. зн. пачну з выкладання таго, што прывяло мяне к чэсці гэтага спаткання. Таму што, — казаў далей Джо сваім ранейшым дабрадушным тонам, — калі-б не жаданне быць вам карысным, я не меў-бы чэсці дзяліць хлеб-соль у кампаніі і кватэры джэнтльменаў.
Я так баяўся сустрэць яго дакорлівы позірк, што не зрабіў ніякай заўвагі наконт яго тону.
— Дык вось, сэр, — гаварыў Джо, — так была справа. Сяджу я неяк каля «Трох Грабцоў», Піп… (Калі ў ім загаварвала ранейшая прыхільнасць да мяне, ён называў мяне Піпам, а ўпадаючы ў прыстойны тон, не пакідаў велічаць мяне «сэр».) — Сяджу я, і раптам пад‘язджае Пембльчук у сваёй аднаколцы. Дык вось, Піп, гэты самы Пембльчук з‘яўляецца да мяне да «Трох Грабцоў», — вялікую ўцеху, сэр, дастаўляюць рабочаму чалавеку люлечка ды кубак піўца, калі, вядома, не злоўжываць імі, — і кажа: «Джозеф, міс Гевішам жадае пагутарыць з вамі».
— Міс Гевішам, Джо?
— Жадае — гэта былі яго ўласныя словы — пагутарыць з вамі.
Джо замаўчаў, і сядзеў, закаціўшы вочы пад столь.
— Ну што-ж, Джо? Калі ласка, гавары далей.
— На другі дзень, сэр, — гаварыў далей Джо, пазіраючы на мяне так, нібы я сядзеў не поруч з ім, а па меншай меры за вярсту, — на другі дзень я абчысціўся і пайшоў да міс Г.
— Да міс Г., Джо? Да міс Гевішам, хочаш ты сказаць?
166
