— Я маю поўную падставу сцвярджаць гэта, запэўняю вас.
— Але вы не маеце падставы адзывацца таксама аб яго сваяках, — сказала Эстэла, з насмешлівым і многазначным кіўком, — таму што яны не даюць пакою міс Гевішам не асабліва спрыяючымі для вас плёткамі і даносамі. Усе яны шпіёняць за вамі, рысуюць вашы ўчынкі ў скажоным выглядзе, пішуць пра вас ананімныя пісьмы. Вы, адным словам, перашкаджаеце ім жыць. Вы не можаце сабе ўявіць, да чаго яны ненавідзяць вас.
— Спадзяюся, ім не ўдасца пашкодзіць мне?
Замест адказу, Эстэла засмяялася. Мне гэта паказалася вельмі дзіўным, і я са здзіўленнем паглядзеў на яе.
— Я магу вам сказаць дзве рэчы, — вымавіла Эстэла, — па-першае, хоць прыказка і кажа: кропля і камень точыць, але вы можаце быць спакойны, што гэтым панам да сканчэння веку не ўдасца змяніць вашых адносін з міс Гевішам. Па-другое, я вам удзячна за тую прыемнасць, якую мне дастаўляюць усе іх дарэмныя падкопы і подласці, і за гэта працягваю вам руку.
Яна весела працягнула мне руку, і я паднёс яе к губам.
— Які вы смешны хлопчык! — сказала Эстэла — Вы, мусіць, не хочаце зразумець маёй перасцярогі. Можа быць, вы, аднак, цалуеце мне руку з тым-жа пачуццем, з якім я дазволіла вам тады пацалаваць сябе ў шчаку?
— З якім-жа?
— Дайце падумаць… З пачуццем пагарды да нікчэмных лісліўцаў і плеткароў.
— А калі я адкажу вам сцвярджальна, вы дазволіце яшчэ раз пацалаваць вас?
— Аб гэтым трэба было пытаць раней, чым цалаваць руку. Але цалуйце, калі вам хочацца.
186
