Я нахіліўся да яе; яе твар быў нерухомы, як мрамар.
— Цяпер, — сказала Эстэла, адхіляючыся зараз-жа, як толькі я дакрануўся да яе шчакі, — вы павінны паклапаціцца, каб хутчэй праводзіць мяне ў Рычмонд.
Мне было сумна, што яна сказала апошнія словы такім тонам, нібы мы сустракаліся толькі па чужых загадах, а самі былі простымі марыянеткамі: зрэшты, у гэтым спатканні ўсё засмучала мяне.
Аб’ехаўшы Чыпсайд, мы паехалі па вуліцы Н’югета і хутка параўняліся з будынкам, ведаць які здавалася мне ганебным.
— Што гэта за ўстанова? — запыталася Эстэла.
Спачатку я хацеў зрабіць выгляд, што сам не ведаю, але потым назваў яе Эстэле. Яна, зірнуўшы ў акно і зараз-жа адвярнуўшыся, прамармытала: «Якая брыдота!» Я, здаецца, у гэты момант ні за што на свеце не прызнаўся-б, што бываў там.
— Містэр Джагерс, — сказаў я, жадаючы перамяніць гутарку і даць ёй іншы напрамак, — лічыцца ва ўсім Лондане асобаю, якой найбольш вядомы ўсе таямніцы гэтай жахлівай установы.
— Я думаю, — сказала Эстэла, — ён ведае больш, чым хто-б там ні было, усе чыста таямніцы.
— Вы, мусіць, часта бачыліся з ім?
— Я памятаю яго, як памятаю сябе; ён з’яўляўся праз самыя розныя прамежкі часу. Але і цяпер я ведаю яго не лепш, чым у той час, калі яшчэ не ўмела гаварыць. Якія ў вас з ім адносіны? Зблізіліся вы?
— Я прымірыўся раз назаўсёды з яго замкнутасцю, — сказаў я, — і не раскайваюся ў гэтым.
— Але наколькі вы зблізіліся?
— Я абедаў адзін раз у яго дома.
— Мусіць, цікавае месца? — сказала Эстэла, паціскаючы плячмі.
— Так, вельмі цікавае.
187
