Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/190

Гэта старонка не была вычытаная

брыльянтамі, таму што яны амаль усе цяпер належаць мне.

Эстэла ўпершыню назвала мяне проста па імені. Зразумела, яна зрабіла гэта свядома, вельмі добра разумеючы, што я не прапушчу гэтага міма вушэй.

Мы прыехалі ў Рычмонд і дасягнулі мэты свайго падарожжа, як мне здалося, залішне скора. Перад намі быў паважаны старадаўні дом, размешчаны сярод лугавінкі. У цішыні месячнай ночы забразгатаў званочак, і хутка дзве румяныя, як вішні, дзяўчыны вышлі сустрэць Эстэлу.

Яе багаж хутка знік за ўваходнымі дзвярыма, а следам за імі знікла і Эстэла, паціснуўшы мне руку і ўсміхнуўшыся на развітанне. А я ўсё стаяў перад домам і думаў, якое вялікае шчасце было-б жыць з ёю, ўсведамляючы ў той-жа час, што я і тут быў-бы не шчаслівым, а жалкім перад ёю.

Нарэшце я сеў у карэту і паехаў назад у Гамерсміт, не атрымаўшы супакаення.


РАЗДЗЕЛ XXX

Прызвычаіўшыся крыху да сваіх надзей, я пачаў мімаволі назіраць, як дзейнічаюць яны на мяне самога і на акружаючых. Як ні стараўся я не заўважаць іх уплыву на мой характар, я ўсё-такі ўсведамляў, што ўплыў гэты быў далёка не добры. Мяне заўсёды мучыла ўсведамленне вінаватасці перад Джо, а таксама і перад Бідзі. Часта, прачынаючыся ўночы, я з горкім пачуццем думаў аб тым, што быў-бы і больш шчаслівы і лепшы, калі-б ніколі не бачыў міс Гевішам і калі-б вырас ў старой кузні вучнем сумленнага Джо, здаволены сваім лёсам. Часта па вечарах, калі я адзінока сядзеў перад камінам, мне здавалася, што ўсё-такі няма на свеце ачага больш прыветнага, чым наш кавальскі горан ці кухонная печ. Але вобраз Эстэлы так неадчэпна ўплятаўся ва ўсе мае непакойныя мары,

189