Вынікам падобных практыкаванняў звычайна з’яўлялася душэўная роўнавага, супакаенне, дабрадзейнае зацішша, — і я некаторы час захапляўся сабою. Задаволены сваімі працамі, сваёй бухгалтэрыяй і пахваламі Герберта, я па-ранейшаму засядаў за сталом перад акуратнымі пірамідамі нашых рахункаў, акружаных пісьмовымі прыладамі, і меў нахіл лічыць сябе хутчэй якім-небудзь банкірам, чым простым смяротным.
У такіх урачыстых выпадках мы замыкалі ўваходныя дзверы, каб нас чым-небудзь не патурбавалі.
Аднаго разу ўвечары, калі я ўжо дайшоў да падобнага шчаслівага настрою, раптам скрозь адтуліну ў дзвярах прасунулася пісьмо і ўпала на падлогу.
— Гэта табе, Гендзель, — сказаў Герберт, вышаўшы ў пярэдні пакой і падымаючы пісьмо. — Спадзяюся, нічога кепскага.
Ён меў на ўвазе вялікую чорную пячатку і чорную кайму на канверце.
Пісьмо было падпісана: Траб і К°, якія бралі на сябе смеласць паведаміць глыбокашаноўнага джэнтльмена, што місіс Гарджэры памерла ў мінулы панядзелак у шэсць гадзін дваццаць хвілін вечара, і прасілі яго прыбыць на пахаванне ў наступны панядзелак, а трэцяй гадзіне папоўдні.
РАЗДЗЕЛ XXXI
Я не мог успамінаць пра сястру з асаблівым замілаваннем, не гледзячы ні на якія перамены ў маім лёсе. Але можна шкадаваць чалавека і не маючы да яго пяшчотных пачуццяў. Я напісаў Джо, што буду на пахаванні, і астатнія дні правёў у дзіўным душэўным настроі. Я рана выправіўся ў дарогу ў прызначаны дзень, так што, калі сышоў ля «Блакітнага Вепра», заставалася яшчэ шмат часу, каб пехатою дайсці да кузні.
Нарэшце паказаўся дом, і я заўважыў, што Траб
193
