і К° паклапаціліся аб усім неабходным для пахавання і ўладарылі ў доме Джо.
Небарака Джо, захутаны ў чорны плашч, які завязваўся вялізным бантам пад самым падбародкам, адзінока сядзеў на покуце, куды яго, напэўна, у якасці верхавода працэсіі, запратаў містэр Траб.
Калі я нахіліўся і сказаў яму:
— Ну, што, Джо?
Ён адказаў толькі:
— Піп… Любы Піп, ты ведаў яе яшчэ красуняй!
Ён паціснуў мне руку і змоўк.
Бідзі была вельмі мілая і скромная ў чорным плацці; яна спакойна і талкова дапамагала ўсім. Я прывітаўся з ёю і, лічачы, што цяпер не час для балбатні, усеўся побач з Джо і запытаўся, дзе-ж паклалі… яе… сястру? У пакоі пахла салодкім караваем, і я пачаў шукаць вачыма стол з закускаю. Я ледзь разгледзеў яго, увайшоўшы з святла ў пакой. На стале былі раскладзены кавалкі каравая, разрэзаныя апельсіны, сандвічы, сухары і красаваліся два графіны, якія, наколькі памятаю, раней служылі толькі ўпрыгожаннем, а ў ход не пускаліся; у адным з іх быў партвейн, у другім — херэс. Каля стала стаяў містэр Пембльчук у чорным плашчы, з аршыновым крэпам на капелюшы і, уплятаючы за абедзве шчакі, стараўся ліслівымі жэстамі звярнуць на стол маю ўвагу. Нарэшце, калі яму гэта ўдалося, ён падышоў да мяне, разносячы пах херэса і каравая, і ціха сказаў усхваляваным голасам:
— Дазвольце, сэр! — і паціснуў мне руку.
Заўважыў я таксама містэра і місіс Гебль, якія, як патрабавалася акалічнасцямі, моўчкі сядзелі ў кутку. Траб усіх нас убраў як пудзілаў, паколькі мы павінны былі прымаць удзел у пахавальнай цырамоніі.
Пакуль Траб расстаўляў нас у пакоі парамі, як быццам мы збіраліся танцаваць кадрыль, Джо ціха сказаў мне:
194
