— Ну, дык цяпер ты ведаеш, што ўсё гэта зрабіў я ўласнаю персонай. І ў гэтую справу ніхто не замешан, апрача мяне і містэра Джагерса.
— Абсалютна ніхто? — запытаў я.
— Абсалютна, — адказаў ён з выглядам здзіўлення. — Ды хто-ж яшчэ?.. Э, ды які-ж ты стаў малайчына! Ці не завяліся ў нас прыгожанькія вочкі?.. А?.. Сняцца па начах?..
О, Эстэла, Эстэла!..
Ён паклаў мне на плячо сваю руку, і я задрыжаў ад думкі, што на ёй магла быць людская кроў.
— Не лёгка было для мяне, Піп, выехаць адтуль, ды і рыскоўна. Але я стаяў на сваім, і чым больш цяжкім здавалася гэта, тым больш рашуча дамагаўся я свайго, таму што рашыў ужо так. Вось, нарэшце, дружа мой, мне і ўдалося, — удалося-такі.
Я прабаваў упарадкаваць свае думкі, але быў зусім ашаломлены тым, што здарылася. Увесь час, пакуль ён гаварыў, мне здавагася, што гэта шуміць вецер і дождж, а цяпер, калі ён змоўк, і завыванне буры чулася больш выразна, мне здавалася, што гэта не бура, а яго голас, — да таго ўсё пераблыталася ў маёй галаве.
— Куды ты пакладзеш мяне? — запытаўся ён. — Табе прыдзецца куды-небудзь прыткнуць мяне, дружа мой.
— Каб выспацца?
— Так, каб выспацца — і грунтоўна, — адказаў ён, — бо мяне-ж цэлыя месяцы трапала ў моры.
— Мой сажыцель і друг паехаў, — сказаў я, — і вы можаце заняць яго пакой.
— Але да заўтрага ён яшчэ не вернецца? А?..
— Не, — адказаў я амаль машынальна, не гледзячы на ўсё намаганне ўзяць сябе ў рукі, — не вернецца.
— Бачыш, дружа мой; чаму я пытаюся, — сказаў ён, зніжаючы голас і для большага ўражання даты-
222
