Гэта старонка не была вычытаная
лавах. Пераканаўшыся, што ён спіць, я паціхеньку выняў ключ з дзвярэй і перш, чым зноў сесці да каміна, замкнуў іх знадворку. Патроху я задрамаў і саалізнуў з крэсла на падлогу. Калі я прачнуўся, не перастаючы і ў сне адчуваць сваё гора, на царкоўных вежах задняй часткі Лондана прабіла пяць гадзін. Свечкі дагарэлі, агонь у каміне згас, а вецер і дождж яшчэ ўзмацнілі цемру ночы.
Канец другой карціны вялікіх чаканняў Піпа.
224
