Вецер бушаваў па-ранейшаму. Мы вельмі ўважліва агледзелі ўсю лесніцу зверху данізу, але нікога не знайшлі.
Мяне вельмі непакоіла, што іменна ў гэтую ноч на лесніцы аказаўся нейкі саглядатай. Спадзеючыся атрымаць якое-небудзь тлумачэнне ад вартаўніка, я вынес яму на лесніцу шклянку гарэлкі і запытаўся, ці не ўпускаў ён сёння ўвечары ў Тэмпль якога-небудзь падгуляўшага пана. Вартаўнік адказаў, што ў розны час упусціў трох паноў, якія былі падвыпіўшы; адзін з іх жыве ў двары з фантанам, астатнія два ў завулку, ён кожнага з іх давёў да самага дому. Джэнтльмен, што займаў другую палавіну флігеля, у якім я жыў, некалькі тыдняў таму назад выехаў з горада, і, падымаючыся па лесніцы, мы бачылі замок на яго дзвярах, — значыцца, ён яшчэ не вярнуўся.
— Ніколі яшчэ не здарался мне ўпускаць так мала народу, як сёння, — сказаў нарэшце вартаўнік, вяртаючы мне шклянку, — вельмі ўжо дрэннае было надвор’е, сэр. Пасля вось гэтых трох, аб якіх я вам зараз дакладваў, не магу прыпомніць нікога, апрача незнаёмага джэнтльмена, што гадзін гэтак каля адзінаццаці пытаўся пра вас.
— Гэта мой дзядзя, — прамармытаў я.
— Вы бачылі яго, сэр?
— Так… О, так!
— І таго чалавека, што быў з ім?
— А з ім быў чалавек? — паўтарыў я.
— Мне здалося, што яны прышлі разам. Калі ён спыніўся, каб запытацца ў мяне, дзе вы жывеце, і той спыніўся, а потым, калі ён пайшоў, пайшоў услед за ім.
— Што гэта быў за чалавек?
Яму здалося, што гэта быў просты рабочы, — ён памятае, што на ім была вопратка шэрая, пад колер
228
