Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/60

Гэта старонка не была вычытаная

— Так, — адказаў Джо.

— Ці не жадаеце чаго-небудзь выпіць, містэр Гарджэры? На мой кошт, вядома. Я хацеў-бы з вамі чокнуцца.

— Сказаць вам па праўдзе, — адказаў на гэта Джо, — у мяне звычай заўсёды піць на свой уласны кошт.

— Звычай? Кіньце, — запярэчыў незнаёмец. — Скажыце лепш, што вы больш уважаеце, містэр Гарджэры?

— Хіба толькі за кампанію… Так і быць — рому.

— Я таксама за ром, — сказаў містэр Вопсль.

— Рому на траіх! — гукнуў незнаёмец гаспадару.

— Я не ведаю гэтай мясцовасці, — казаў ён далей, — але мне здаецца, што аж да самай ракі тут зусім пустынна.

— Большая частка балот сапраўды пустынная, — адказаў Джо.

— Так, так. А што, сустракаюцца там цыганы, брадзягі або якія-небудзь беглыя?

— Не, хіба калі-нікалі зойдзе беглы катаржны. Ды і то не лёгка натрапіць на яго.

— Мусіць, вам здаралася лавіць гэтых паноў? — запытаўся незнаёмец.

— Аднаго разу была справа, — адказаў Джо. Не то, каб нам абавязкова хацелася іх злавіць, разумееце, але мы пайшлі, як гледачы: я і Піп. Памятаеш, Піп?

— Памятаю.

Незнаёмец зноў зірнуў на мяне, прыжмурыўшы вока, нібы абраў мяне мішэнню для сваёй нябачнай стрэльбы, і сказаў:

— Гэты паджары хлопчык, здаецца, вельмі жвавы. Як вы яго назвалі?

— Піпам, — сказаў Джо.

— Гэта яго хроснае імя?

— Не, мянушка.

Увесь час незнаёмец пазіраў на мяне з такім выглядам, як быццам адважыўся нарэшце выстраліць і забіць

59