адпор, і пралепятала, жаласна паглядаючы на міс Гевішам:
— Любая небарачка! З якой рацыі ў яе будзе здаровы выгляд? Вось ідэя!
— А вы здаровы? — запыталася міс Гевішам, звяртаючыся да Камілы.
У гэты час мы былі зусім блізка ад яе, і я, вядома, спыніўся-б, але міс Гевішам не жадала спыняцца. Мы праімчаліся міма, і я адчуваў, што Каміла зненавідзела мяне.
— Дзякую вам, міс Гевішам, — адказала яна, — я здарова, наколькі гэта магчыма для мяне.
— Што-ж з вамі такое? — запыталася рэзка міс Гевішам.
— Нічога асаблівага, — адказала Каміла, — я не люблю выстаўляць напаказ свае пачуцці, але я думаю пра вас па начах больш, чым гэта мне па сіле.
— Дык не думайце пра мяне, — адрэзала міс Гевішам.
— Лёгка сказаць… — заўважыла Каміла, з далікатнасці падаўляючы рыданне, але верхняя губа яе задрыжала, і слёзы паліліся з вачэй. — Раймонд сведка, колькі інбіру і нашатырнага спірту мне прыходзіцца ўжываць па начах. Але не думаць пра вас па начах — вось ідэя!
І яна залілася слязмі.
— Я не ведала, — заўважыла суровая лэдзі, — я не ведала, мая любая, што мы можам прад‘яўляць асаблівыя правы на чалавека толькі за тое, што думаем аб ім.
Міс Сара Покет, якая аказалася, як я цяпер разгледзеў, маленькай, сухой бабулькай з драбнюсенькім тварыкам, падтрымала гэтую думку, сказаўшы:
— Вядома, не можам, мая любая. Гм!
— Думаць даволі лёгка, — заўважыла суровая лэдзі.
67
