Ён надзвычай спакойна дастаў доўгі кашалёк, адлічыў грошы і падсунуў іх да мяне. Тут ён у першы раз зняў нагу з крэсла. Падсунуўшы мне грошы, ён усеўся на крэсла вярхом і, памахваючы кашальком, глядзеў на Джо.
— Ну, Джозеф Гарджэры! Вас нібы громам прыбіла.
— Ды яно так і ёсць, — адказаў рашуча Джо.
— Вы, здаецца, заявілі, што нічога не жадаеце для сябе.
— Так, заявіў, — сказаў Джо, — і заяўляю, і заўсёды астануся пры тым-жа рашэнні.
— А што вы скажаце, — казаў далей містэр Джагерс, памахваючы кашальком, — калі я абвяшчу вам, што мне даручана зрабіць вам падарунак у выглядзе ўзнагароды?
— Узнагароды за што? — запытаў Джо.
— За тое, што вы траціце яго паслугі.
Джо пяшчотна, як жанчына, дакрануўся рукою да майго пляча.
— Я і так ад усяго сэрца радуюся будучаму шчасцю Піпа, — сказаў ён, — і вызваляю яго так ахвотна, што не знаходжу для гэтага і слоў. Няўжо-ж вы думаеце, што грошы могуць узнагародзіць мяне за тое, што я разлучаюся з гэтым дзіцём, якое вырасла тут, у кузні, і заўсёды было лепшым маім другам!
Містэр Джагерс пакінуў махаць кашальком і сказаў, узважваючы яго на руцэ:
— Папярэджваю вас, Джозеф Гарджэры, што выпадак гэты вам здараецца ў апошні раз. Калі вы жадаеце ўзяць падарунак, які мне даручана вам уручыць, дык кажыце прама і бярыце. Калі-ж, наадварот, вы думаеце…
Але тут адвакат, на вялікае здзіўленне, быў спынены самім Джо, які нечакана падступіў да яго з ві-
