давочнымі адзнакамі рашучасці выклікаць яго на кулачную расправу.
— Я думаю, — крычаў Джо, — што калі вы з‘явіліся да мяне ў дом толькі для таго, каб дражніць мяне і здзеквацца з мяне, то выходзьце адзін на адзін. Вось што я думаю.
Я адцягнуў Джо, і ён у адзін міг супакоіўся, пасля чаго, звяртаючыся выключна да мяне, самым прыязным тонам заўважыў, што не дазволіць, каб яго дражнілі ва ўласным яго доме. У часе выхадкі Джо містэр Джагерс устаў і падаўся да дзвярэй. Не выказваючы ні малейшага намеру вярнуцца назад, ён тут-жа каля дзвярэй даў свае дадатковыя распараджэнні.
— Ну, містэр Піп, — сказаў ён, — паколькі вы збіраецеся быць джэнтльменам, то, я лічу, што чым хутчэй вы пакінеце гэты дом, тым будзе лепш. Няхай гэта будзе роўна праз тыдзень, тым часам я вам паведамлю свой адрас. Вы можаце з‘явіцца проста да мяне. Зразумейце, што ва ўсёй гэтай справе я не выказваю сваёй думкі ні за, ні супроць. Мне заплацілі, і я выконваю даручэнне. Зразумейце гэта добра, зразумейце і запомніце! — Ён, як відаць, збіраўся гаварыць яшчэ, але, знаходзячы Джо чалавекам небяспечным, палічыў за лепшае выйсці.
Мне прышла ў галаву адна думка, якая прымусіла мяне кінуцца за ім наўздагон.
— Выбачайце, містэр Джагерс.
— А! — усклікнуў ён, крута паварочваючыся. — У чым справа?
— Я жадаў-бы, містэр Джагерс, ва ўсім трымацца вашых указанняў, таму я палічыў за лепшае запытаць: маеце вы што-небудзь супроць таго, каб я перад ад‘ездам развітаўся са сваімі тутэйшымі знаёмымі?
— Не, — адказваў ён такім тонам, нібы не зусім добра мяне разумеў.
