бліскучага шчасця я адчуваў сябе такім-жа адзінокім і незадаволеным, як і ў першую.
Але раніца зноў развесяліла мяне. Адзеўшы параднае плацце, я адправіўся ў горад досвіткам і з‘явіўся да краўца містэра Траба. Містэр Траб у гэты час снедаў у пакойчыку за лаўкаю і не палічыў патрэбным выйсці да мяне, а паклікаў мяне да сябе.
— Ну-с, — сказаў містэр Траб ветліва-выбачальным тонам, — як маецеся і чым магу быць вам карысным?
— Містэр Траб, — сказаў я, — мне не асабліва прыемна гэта гаварыць, таму што вы можаце падумаць, што я выхваляюся, але ўсё-такі я павінен вам паведаміць, што атрымліваю даволі вялікае багацце.
— З намі хрэсная сіла!
— Я еду ў Лондан да свайго апекуна, і мне патрэбна добрая пара плацця, — сказаў я, нібы выпадкова вымаючы з кішэні некалькі гіней і паглядаючы на іх. — Я заплачу наяўнымі грашыма, — дадаў я, баючыся, каб ён не стаў адмаўляцца.
— Дарагі мой сэр, — сказаў містэр Траб, пачціва згінаючыся, і, расставіўшы рукі, злёгку дакрануўся пальцамі да маіх локцяў, — калі ласка, вы мяне крыўдзіце, гаворачы аб грошах. Магу я вас павіншаваць і папрасіць зрабіць мне ласку зайсці ў маю краму?
Пры дапамозе мудрых парад містэра Траба я выбраў сабе матэрыю і вярнуўся ў яго гасціны пакой, каб зняць мерку, таму што хоць у містэра Траба і была мая мерка, якая яго раней зусім задавальняла, але цяпер ён заявіў, што «пры існуючых абставінах яна нікуды не варта».
Пасля гэтага знамянальнага візіта я накіраваўся да капялюшніка, шаўца і ў магазін бялізны. Я зайшоў нават у кантору дыліжансаў і ўзяў сабе білет на суботу, на сем гадзін раніцы. Заказаўшы ўсё, што мне было патрэбна, я накіраваўся да містэра Пембльчука і, падышоўшы да яго жылля, убачыў яго каля дзвярэй.
Ён чакаў мяне з вялікім нецярпеннем. Аказалася,
