— Вось віно, — сказаў містэр Пембльчук. — Вып‘ем удзячны тост у славу шчодрай фартуны і пажадаем, каб яна заўсёды так-жа справядліва выбірала сваіх любімцаў. Але я не магу, — усклікнуў містэр Пембльчук, зноў ускакваючы, — не магу бачыць перад сабою таго… І піць за здароўе таго… не выказаўшы яму яшчэ раз. Ці смею я?.. ці смею я?..
Я сказаў, што смее, і ён зноў паціснуў мне руку, выпіў кубак і перакуліў яго дагары дном. Я зрабіў па яго прыкладу, і, калі-б я сам перавярнуўся дагары нагамі, віно не магло-б мацней стукнуць мне ў галаву.
Я сказаў містэру Пембльчуку, што загадаў прынесці маё новае плацце да яго, і ён прышоў у захапленне ад такога знаку ўвагі. Я растлумачыў прычыны, якія прымушалі мяне пазбягаць повадаў да лішніх гаворак, і ён пачаў выхваляць маю скромнасць да неба. На яго думку, толькі ён адзін быў варт майго давер‘я і… адным словам… ці смее ён?..
Мы выпілі ўсё віно, і містэр Пембльчук разоў дваццаць паўтараў, што ён будзе накіроўваць Джозефа (у чым накіроўваць — рашуча не ведаю) і рабіць мне істотныя і пастаянныя паслугі (якія паслугі — таксама не ведаю). Апрача таго ён адкрыў мне ўпершыню Ў маім жыцці, — і трэба аддаць справядлівасць, да гэтага часу ён надзіва ўмела захоўваў гэтую тайну, — што ён заўсёды казаў пра мяне: «Гэты хлопчык — незвычайны хлопчык, і, папомніце мае словы, яго чакае незвычайная будучыня». Ён заўважыў са слязліваю ўсмешкай: «Як дзіўна ўспамінаць аб гэтым цяпер», і я ахвотна з ім згадзіўся. Нарэшце я вышаў на свежае паветра з невыразным усведамленнем, што сонца вядзе сябе неяк не так, як трэба было-б, і напалову сонны дацягнуўся да заставы, дрэнна разумеючы, куды іду.
Ачнуўся я ад воклічу містэра Пембльчука. Ён прабег даволі далёка па вуліцы, залітай сонечным свят-
