— А не ведаеш, хто ён?
— Не ведаю, міс Гевішам.
— І містэр Джагерс прызначан тваім апекуном?
— Так, міс Гевішам.
Яна літаральна захлёбвалася пасля кожнага пытання і адказу ад той асалоды, якую дастаўляла ёй зайздроснае здзіўленне Сары Покет.
— Ну, што-ж, — казала далей яна, — цяпер перад табою бліскучая кар‘ера. Вядзі сябе добра, пастарайся заслужыць сваё шчасце і слухайся парад містэра Джагерса.
Яна зірнула на мяне, зірнула на Сару, і выгляд апошняй выклікаў у яе вачах выраз нейкага злоснага хітравання.
— Бывай, Піп! Ты назаўсёды захаваеш імя Піпа, гэта ты ведаеш?
— Так, міс Гевішам.
— Бывай, Піп!
Яна працягнула руку, я стаў на калені і прыціснуў яе к губам. Я не абдумваў загадзя, як буду я развітвацца з ёю, і гэта вышла ў мяне ў тую хвіліну неяк само сабою. Яна зірнула на Сару Покет злараднымі вачыма, і я так і пакінуў яе як яна стаяла, абапёршыся рукамі аб кастыль, сярод змрочна асветленага пакоя, каля згніўшага шлюбнага пірага, які зусім знікаў за тоўстаю сеткаю павуціння.
І вось гэтыя шэсць дзён, якія, здавалася мне, ніколі не пройдуць, праляцелі як адзін дзень, і заўтра глядзела проста мне ў вочы. У апошні вечар я, каб пацешыць Джо і Бідзі, надзеў новае плацце і сядзеў ва ўсім харастве да таго часу, пакуль пара было разыходзіцца. На гэты выпадак ў нас была гарачая вячэра з немінучай смажанай курыцай і нарэшце джын з мускатным арэхам. Усім нам было вельмі сумна, і нікому не ўдавалася здавацца вясёлым.
