Калі прышоў мой апякун, ён запрасіў мяне ў свой пакой; там ён пачаў наспех закусваць сандвічамі проста з банкі, знішчаючы іх з такой заядласцю, быццам сваіх асабістых ворагаў, і запіваючы херэсам з паходнай пляшкі, і, пакуль закусваў, паведаміў мне, як ён распарадзіўся наконт маіх спраў. Я павінен быў, пайсці ў Барнарадава падвор‘е, у нумар маладога містэра Покета, куды ўжо быў адпраўлен ложак для мяне; там я павінен быў прабыць да панядзелка, а ў панядзелак пайсці з маладым Покетам да яго бацькі і, агледзеўшыся, вырашыць, ці будзе мне там зручна.
Потым мне было сказана, якая сума назначана мне штогодна на ўтрыманне, — сума аказалася вельмі значнай, — і нарэшце апякун дастаў са скрынкі і ўручыў мне карткі магазінаў, у якіх я мог браць у крэдыт розныя рэчы для туалета і ўсё неабходнае.
— Вы астанецеся здаволены вашымі пастаўшчыкамі, містэр Піп, — сказаў мне апякун, ад якога тхнула цяпер віном, як з бочкі, — але я буду мець заўсёды магчымасць кантраляваць вашы выдаткі і прытрымліваць вас, калі ўбачу, што вы занадта транжырыце. Так ці інакш, вы абавязкова звіхнецеся, але не я ў гэтым буду вінаваты.
Падумаўшы крыху над гэтым уцешлівым прадраканнем, я запытаўся ў містэра Джагерса, ці можна паслаць па рамізніка, але ён сказаў, што не варта, таму што да гасцініцы вельмі блізка, і, калі я хочу, Вемік праводзіць мяне.
Такім чынам я даведаўся, што Вемікам завецца клерк, які сядзеў у канторы. На званок прыбег зверху другі клерк, каб заняць месца Веміка на час яго адсутнасці, і я вышаў з містэрам Вемікам на вуліцу, паціснуўшы перад тым руку свайму апекуну.
Мы знайшлі ля канторы натоўп людзей, якім Вемік халодна, але рашуча заявіў: «Кажу вам, што гэта зусім бескарысна, ён ні з адным з вас не скажа ні слова». Пасля гэтага мы прайшлі міма іх і пайшлі побач далей.
