У тоне яго слоў гучэла выбачлівая пагарда, і гэта збянтэжыла мяне: я ўсё яшчэ паглядаў скоса на яго драўляны твар, з надзеяй прачытаць на ім што-небудзь, што-б змякчыла непрыемнае ўражанне яго апошняга адказу, як раптам ён абвясціў, што мы дайшлі да Барнардавага падвор‘я. Гэтая вестка ніколькі не рассеяла маёй збянтэжанасці, таму што я ўяўляў Барнардава падвор‘е раскошнай гасцініцай, якую трымаў містэр Барнард, і ў параўнанні з якою наш «Блакітны Вепр» быў простым шынком. У сапраўднасці-ж аказалася, што Барнарда ніякага няма, а яго падвор‘е — самая брудная куча поўразбураных будынкаў, сціснутых у смярдзючым кутку і хутчэй прыгодных для зборышча брадзячых катоў.
Ажыццяўленне гэтага першага з маіх вялікіх чаканняў было такое бязрадаснае, што я з роспаччу зірнуў на містэра Веміка.
— А, — сказаў ён, не зразумеўшы мяне. — Гэтая глуш нагадвае вам вёску. І мне таксама.
Ён павёў мяне ў куток двара і адтуль уверх па лесніцы, якая рабіла такое ўражанне, нібы яна ўвесь час крышыцца, так што ў адзін прыгожы дзень верхнія жыльцы, адчыніўшы дзверы, убачаць, што яны пазбаўлены ўсякай магчымасці спусціцца ўніз. На верхнім паверсе на ўваходных дзвярах красаваўся надпіс: «Містэр Покет-малодшы», а на скрынцы для пісьмаў была прыклеена запіска: «Хутка вернецца».
— Мусіць, ён не чакаў вас так хутка, — растлумачыў мне містэр Вемік і дадаў. — Я вам больш не патрэбен?
— Не, дзякую вам, — сказаў я.
— Паколькі ваша каса ў мяне, то, магчыма, мы будзем бачыцца даволі часта, — заўважыў ён. — Добрай раніцы!
— Добрай раніцы!
— Я працягнуў руку, і містэр Вемік паглядзеў на яе, як быццам падумаў, што мне што-небудзь ад яго па-
