РАЗДЗЕЛ XX
Бледны малады джэнтльмен і я стаялі, маўкліва сузіраючы адзін аднаго, пакуль абодва, нарэшце, не зарагаталі.
— Ці магчыма! Ды няўжо гэта вы? — сказаў ён.
— Ці магчыма! Ды няўжо гэта вы? — сказаў я.
Тут мы зноў паглядзелі адзін на аднаго і зноў засмяяліся.
— Ну, — сказаў дабрадушна бледны малады джэнтльмен, працягваючы мне руку, — спадзяюся, усё забыта, і вы велікадушна прабачыце мне, што я вас тады пабіў.
З гэтага я зрабіў вывад, што містэр Герберт Покет (так звалі бледнага маладога джэнтльмена) да гэтага часу крыху змешвае намер з выкананнем, але адказ мой быў скромны, і мы горача паціснулі адзін аднаму рукі.
У Герберта Покета было вельмі простае, адкрытае абыходжанне, якое выклікала да яго сімпатыю. Ніколі, ні раней, ні пасля, я не сустракаў чалавека, у якога прыродная няздольнасць да ўсяго подлага і нізкага так ясна выражалася-б у кожным слове і поглядзе. Уся яго асоба была перапоўнена надзеяй, і ў той-жа час штосьці казала мне, што ён ніколі не даб‘ецца ні поспеху, ні багацця. Я не магу ўявіць сабе, як і чаму, але толькі перакананне гэта склалася ў мяне амаль з першай-жа хвіліны нашай сустрэчы, раней чым мы селі за стол.
Ён быў усё той-жа бледны малады джэнтльмен; на ўсёй яго асобе была разліта нейкая марудлівасць, якая не пакідала яго нават у мінуты натхнення і весялосці і ўказвала на яго прыродную вяласць. Яго нельга было назваць прыгожым, але ён быў лепш за ўсякага прыгожага, — такі ў яго быў прыемны і жывы твар. Ён быў такі сардэчны, што быць з ім скрытным было-б няёмка, ды і неўласціва нашаму ўзросту.
