— Ну, сударыня, дайце мне ваш відэлец і вазьміце бэбі, — сказала ёй Флапсон. — Ды не бярыце яго гэтак, а то ён трапіць галавою пад стол.
Паслухаўшыся парады, місіс Покет узяла дзіця інакш і ўдарыла яго галавою аб стол так, што ўсе прысутныя адчулі гэты ўдар.
— Божа, божа мой! — усклікнула Флапсон. — Аддайце яго мне, сударыня, а вы, міс Джэн, патанцуйце перад ім.
Адна з дзяўчынак, зусім крошка, відавочна, рана ўзяўшая на сябе абавязак клапаціцца аб іншых, ускочыла з месца і пачала танцаваць перад дзіцём, пакуль тое не перастала плакаць і не засмяялася. За ім засмяяліся ўсе дзеці і містэр Покет, мы ўсе таксама засмяяліся, і ўсім стала весела.
Тады Флапсон, сагнуўшы дзіця пад прамым вуглом, як ляльку, удачна пасадзіла яго на калені к місіс Покет і дала яму ў рукі абцужкі для арэхаў, строга загадаўшы місіс Покет глядзець, каб яно не выкалала сабе вачэй, і не менш строга даручыўшы сачыць за гэтым і міс Джэн. Затым абедзве нянькі вышлі з пакоя.
Я адчуваў вялікі непакой, калі місіс Покет зноў пусцілася ў разважанні з поваду двух баранецтваў, цешачыся пры гэтым апельсінам, які яна акуратна разнімала на долькі і мачала ў падсалоджанае віно, зусім забыўшыся аб дзіцяці, якое было ў яе на каленях і рабіла з абцужкамі жахлівыя рэчы. Нарэшце маленькая Джэн, заўважыўшы, што яно збіраецца стукнуць сябе па галаве, ціхенька ўстала з крэсла і з дапамогаю розных хітрыкаў выманіла ў яго з рук небяспечную прыладу. Місіс Покет, якраз у гэты час даеўшая свой апельсін, не адобрыла такой меры.
— Нягодная дзяўчынка! Як ты смееш? Ідзі і зараз-жа сядзь на сваё месца.
— Але, мама любая, — прашаптала дзяўчынка, — бэбі мог выкалаць сабе вока.
