— Як ты смееш так гаварыць са мною? — запярэчыла місіс Покет. — Ідзі і садзіся на сваё крэсла!
Абурэнне місіс Покет было такое шчырае, што нават я адчуў збянтэжачасць, быццам да некаторай ступені і сам быў яго прычынаю.
— Белінда, — заўважыў містэр Покет з другога канца стала, — як можаш ты быць такою неразважлівай? Джэн-жа ўмяшалася, шкадуючы дзіцяці.
— Я нікому не дазволю ўмешвацца, — сказала місіс Покет. — Проста дзіўна, Мацью, як ты можаш мяне так зневажаць.
— Божа мой! — усклікнуў містэр Покет з поўнай роспаччу. — Дзеці могуць пападаць у смяртэльную небяспеку, забіваць сябе абцугамі, і ніхто не смей умешвацца!
— Я не дазволю ўмешвацца Джэн, — сказала місіс Покет, велічна зірнуўшы на гэтую нявінную маленькую злачынку. — Спадзяюся, я яшчэ памятаю, хто быў мой дзядуля. Джэн! Што мне твая Джэн!
— Чуеце! — бездапаможна ўсклікаў ён у прастору. — Дзеці могуць пазабівацца на смерць абцугамі дзеля падтрымання годнасці нейкага дзядулі!
Потым ён апусціўся на крэсла і замаўчаў.
Пакуль ішлі гэтыя сямейныя непаразуменні, мы маўчалі, не падымаючы вачэй з абруса, і ўвесь гэты час сумленны і неўгамонны бэбі крычаў і цягнуўся да маленькай Джэн, якая была, мусіць, адзіным чалавекам з усяе сям‘і (за выключэннем прыслугі), якога ён добра ведаў.
— Містэр Дрэмль, — сказала місіс Покет, — будзьце так ласкавы, пазваніце Флапсон. Ты, Джэн, непачцівае дзіця, і таму ідзі спаць. Ну, мілачка бэбі, пойдзем з мамаю.
Але бэбі быў сама сумленнасць і запратэставаў з усіх сіл. Ён выпнуў жывоцік, пераважыўся цераз руку місіс Покет, паказаўшы публіцы замест свайго далікат-
