пакуль не выявілася, што іх сын поўналетні і поўны балван.
Стартопа распесціла маці, жанчына слабая, трымаўшая яго дома ў той час, калі яго даўно пара ўжо было аддаць у школу; ён абажаў сваю маці і цаніў яе вышэй за ўсё на свеце. У яго былі далікатныя, зусім жаночыя рысы твара, адным словам, ён быў вылітая маці, «як вы лёгка можаце меркаваць, хоць ніколі яе не бачылі», як казаў Герберт. Зусім натуральна, што я зышоўся з ім, а не з Дрэмлем, так што з першых-жа вечароў нашага катання на лодках мы з Стартопам заўсёды ехалі побач і размаўлялі, а Бентлі Дрэмль трымаўся воддаль, бліжэй да берагу, паміж чароту.
Герберт зрабіўся самым блізкім маім таварышам і другам. Я прапанаваў яму карыстацца маёю лодкаю, і таму ён часта прыходзіў у Гамерсміт, сам-жа я наймаў палову яго кватэры, таму часта бываў у Лондане. Мы безупынна, у любы час рабілі гэтыя пераходы ў Лондан і назад, і я да гэтага часу люблю гэтую дарогу па ўспамінах юнацтва і неразлучных з ёю ружовых надзей.
У такім вось асяроддзі і пры такіх умовах мне прыходзілася займацца маёю адукацыяй. У мяне хутка з‘явілася прывычка да раскошы, і я страціў такую масу грошай, якая некалькі месяцаў таму назад здалася-б мне казачнай, але, не гледзячы на ўсё самадурства, я не кідаў сваіх кніг.
Я ўжо некалькі тыдняў не бачыў Веміка і ўздумаў напісаць яму, што ў такі-то дзень зайду па яго ў кантору, а адтуль разам з ім пойдзем у Вальворт. Ён адказаў, што вельмі рад і будзе чакаць мяне к шасці гадзінам. Я прышоў у кантору ў назначаны час і заўважыў, што ён хавае ключ ад незгараемай шафы.
— Ці не жадаеце прайсціся пехатою да Вальворта? — запытаў ён.
— Вядома, калі вы згодны.
