— Я не супроць таго, каб размяць ногі, — сказаў Вемік, — яны ў мяне зусім зацяклі. Цяпер я скажу вам, містэр Піп, што ў нас будзе на вячэру: тушаная ялавічына кавалкам хатняга прыгатавання і халодная смажаная курыца з харчоўнай крамы. Спадзяюся, што курыца будзе някепская, таму што гаспадар гэтай крамы быў прысяжным па адной нашай справе некалькі дзён таму назад, і мы не доўга пратрымалі яго. Вы-ж не грэбуеце старасцю?
Я думаў, што ён усё яшчэ гаворыць пра курыцу, але ён паспяшыўся растлумачыць:
— Таму што са мною жыве мой састарэлы бацька.
Я адказаў яму, як таго патрабуе ветлівасць.
— Дык вы яшчэ не абедалі ў містэра Джагерса? — запытаўся ён у мяне па дарозе.
— Не яшчэ.
— Ён гаварыў мне гэта сёння, калі даведаўся, што вы прыдзеце да мяне. Я думаю, што заўтра ён запросіць вас. Ён хацеў пазваць і вашых таварышоў. Іх, здаецца, трое?
Хоць я і не лічыў Дрэмля ў ліку сваіх блізкіх прыяцеляў, але ўсё-такі адказаў:
— Так.
— Дык вось ён збіраецца запрасіць усю вашу ватагу (апошні выраз не асабліва мне спадабаўся). І ўсё, што ў яго будзе падавацца, будзе добра. Асаблівай рознастайнасці не чакайце, але ўсё будзе надзвычай добра.
У гутарцы аб Джагерсе і іншых больш агульных прадметах мы з містэрам Вемікам неўзаметку дайшлі да Вальворта. Я ўбачыў перад сабою рад цёмных завулкаў, цэлую сець канаў і мноства маленькіх садкоў. Усё разам рабіла даволі нуднае ўражанне. У Веміка быў маленькі драўляны домік сярод малюсенькага садка, з высокім дахам, адштукаваным і размаляваным у выглядзе батарэі з маленькімі гарматамі.
