— Праца маіх рук. Ці не праўда, прыгожа? — сказаў Вемік.
Я пахваліў. Гэта быў самы маленькі домік, які мне калі-небудзь здаралася бачыць, з вельмі смешнымі незвычайнымі вокнамі, у большасці глухімі, старыннымі дзвярмі, такімі маленькімі, што ў іх ледзь можна было пралезці.
— Гэта сапраўдны флагшток, як бачыце, — сказаў Вемік, — і па нядзелях я падымаю сапраўдны сцяг. А цяпер глядзіце: я пераходжу гэты мост, прыпадымаю яго за сабою — вось так, — і ўсякія зносіны спыняюцца.
Мост быў простаю дошкаю, перакінутаю цераз канаву ў чатыры футы шырыні і два глыбіні. Але прыемна было бачыць, з якой гордасцю ён падняў гэты мост, не перастаючы ўсміхацца радаснаю, зусім не механічнай усмешкаю.
— Кожны вечар, роўна а дзесятай гадзіне па Грынвічскай абсерваторыі, гармата страляе, — гаварыў Вемік. — Вось яна, — бачыце? А калі вы пачуеце, як яна страляе, вы напэўна скажаце, што яна ўмее пастаяць за сябе. А тут, ззаду, на двары змяшчаюцца ў мяне свінні, куры, трусы; а вось гэта шкляная рама — парнік для агуркоў; я сам яе збіў, і за вячэраю вы будзеце мець выпадак ацаніць маю салату. Такім чынам, сэр, — заключыў Вемік, ківаючы галавою і зноў усміхаючыся, але на гэты раз вельмі сур‘ёзна, — калі вы ўявіце сабе, што гэтаму маленькаму месцейку прыдзецца вытрымаць асаду, то яно пратрымаецца чорт ведае як доўга, прынамсі, што датычыць харчоў. Вы нічога не маеце супроць таго, каб я цяпер-жа пазнаёміў вас з бацькам?
Я выказаў сваю поўную згоду, і мы накіраваліся ў замак. Тут, у крэсле ля палаючага каміна мы знайшлі вельмі старасвецкага дзядулю ў фланелевым халаце, чысценькага, жывога, дабрадушнага, але зусім глухога. Відаць было, што яго клапатліва даглядаюць.
— Ну, мой стары бацюхна, як мы сёння маемся? —
