запытаўся жартаўліва Вемік, паціскаючы яму руку з самым прыязным выглядам.
— Вельмі добра, Джон, вельмі добра! — адказаў стары.
— Гэта містэр Піп, бацька, я вельмі быў-бы рад, калі-б ты мог пачуць яго імя. Кіўніце яму добра, містэр Піп, ён вельмі гэта любіць. Ківайце вось так. Чым часцей, тым лепш.
— Цудоўная дача ў майго сына, сэр, — крычаў стары, пакуль я ківаў яму з усяе сілы. — Вельмі добры садок. Па праўдзе сказаць, гэта месцейка з усімі яго будовамі павінна-б пасля смерці сына ўтрымлівацца на дзяржаўны кошт для ўвесялення публікі.
Ты да смешнага ганарышся ўсім гэтым, ці не праўда, бацька? — запытаў Вемік, паглядаючы на старога шчаслівымі і расчуленымі вачыма. — Вось табе паклон, — і ён на ўсю моц кіўнуў галавою, — а вось і другі. (Новы ківок, яшчэ больш энергічны, чым першы.) — Ты-ж любіш гэта? Калі вы не стаміліся, містэр Піп, — я ведаю, з непрывычкі гэта вельмі стамляе, — кіўніце яму, калі ласка, яшчэ раз. Вы не можаце сабе ўявіць, як ён гэта любіць.
Я кіўнуў некалькі разоў, і ён быў вельмі задаволены. Мы пакінулі яго і ўселіся ў альтанцы за пунш. Тут Вемік расказаў мне, пакурваючы люлечку, колькі год яму спатрэбілася, каб давесці сваю сядзібу да яе цяперашняй дасканаласці. — Я думаю, містэр Джагерс вельмі захапляецца гэтым месцейкам?
— Ён ніколі яго не бачыў. Ніколі не чуў нават аб ім. Ніколі не бачыў майго старога. Ніколі не чуў пра яго. Ведаеце, служба адно, а прыватнае жыццё другое. Калі я іду ў кантору, я забываю пра кантору. Калі вам усёроўна, я і вас папрашу рабіць таксама. Я не хочу, каб у канторы ведалі аб маіх справах.
