Вядома, я абяцаў дакладна выканаць яго жаданне. Пунш быў вельмі добры, і мы прасядзелі за ім, весела балбочучы, амаль да дзевяці гадзін. Тут Вемік паклаў люльку на стол і сказаў:
— Хутка пара страляць. Гэта улюбёная забава майго бацькі.
Вярнуўшыся ў замак, мы засталі старога, які з бліскучымі ад нецярпення вачыма грэў качаргу, рыхтуючыся да важнай вячэрняй цырамоніі. Вемік стаяў з гадзіннікам у руках, пакуль не настаў момант узяць у старога раскаленую дачырвана качаргу і бегчы на батарэю. Ён пайшоў наверх, і зараз-жа грымнула гармата, ад чаго дзіцячы домік увесь затросся, быццам быў гатовы рассыпацца, а ўся пасуда ў буфеце заскакала і забразгатала. Пры гэтым бацька, які, напэўна, зваліўся-б з крэсла, калі-б пе трымаўся за ручкі, закрычаў у поўным захапленні: «Стрэліла!» а я пачаў яму ківаць і ківаў, пакуль у мяне ў вачах не пацямнела.
Нам прыслужвала чысценькая дзяўчынка, якая хадзіла за старым на працягу дня. Калі яна падала нам вячэру, Вемік апусціў пад‘ёмны мост, і яна пайшла на ноч дамоў. Вячэра была вельмі добрая, і хоць увесь замак заплеснеў, а свінарнік мог-бы знаходзіцца крыху далей, але я застаўся як нельга больш задаволены пачастункам. Нічога нельга было запярэчыць і супроць маёй спальні, якая змяшчалася пад самым дахам маленькай вежы; хіба толькі тое, што столь, якая аддзяляла мяне ад флагштока, была крыху тонкая, так што, калі я лёг на пасцель, мне ўсё здавалася, што гэты шост усю ноч будзе балансіраваЦь у мяне на ілбу.
Вемік устаў вельмі рана і, баюся, што вычысціў мае боты. Затым ён пачаў корпацца ў садзе, і я бачыў з майго акенца, як ён рабіў выгляд, што работа яго вельмі забаўляе яго бацьку, якому ён любоўна ківаў галавою. Снеданне было ніколькі не горш вячэры, і каля паловы дзевятай мы пайшлі ў Літль-Брытэн.
