мею, — дадаў Джо ў выглядзе тлумачэння, — што там яна намалявана надта архітэктуральна.
Дапраўды, я думаю, што ён працягнуў-бы да бясконцасці гэтае слова, якім, мабыць, хацеў выразіць якую-небудзь архітэктурную асаблівасць, калі-б яго ўвага не была зноў адцягнена падаючым капялюшом. І сапраўды, гэты капялюш патрабаваў пільнасці і быстрага вока і спрытнасці рук. Джо аперыраваў ім з надзвычайным майстэрствам; ён то кідаўся і хапаў яго ў тую самую хвіліну, калі капялюш ужо зусім падаў на падлогу, то лавіў на поўдарозе, то прымушаў лётаць па ўсім пакоі і стукацца аб сцены, пакуль нарэшце знаходзіў магчымасць злавіць яго і паставіць на ранейшае месца. Скончылася тым, што ён упаў у паласкальную міску, і тут ужо я наклаў на яго руку.
Што датычыць каўнерыкаў яго сарочкі, то яны прыводзілі мяне ў безвыходнае замяшанне і прымушалі задаваць сабе рад невырашальных пытанняў. Навошта, напрыклад, трэба чалавеку так бязлітасна драпаць сабе шыю, каб лічыць сябе прыстойна адзетым.
А Джо часамі ўпадаў у такое цяжкае раздум‘е, што не не даносіў відэльца да рота, люта паводзіў вачыма ў розныя бакі, без усякай прычыны пачынаў неяк ненатуральна кашляць, сядзеў так далёка ад стала, што больш пападала на падлогу, чым у рот, але рабіў пры гэтым выгляд, што нічога не падае, і я адчуў немалую палёгку, калі нарэшце Герберт развітаўся з намі і пайшоў у Сіці.
У мяне не хапіла ні здаровага сэнсу ні дабраты зразумець, што я быў сам ва ўсім вінаваты і што, каб я трымаў сябе больш проста з Джо, то і ён быў-бы больш просты са мною. Я злаваўся, траціў цярплівасць і такім чынам трымаў сябе на гарачым вугаллі.
— Паколькі мы за вамі цяпер адны, сэр, — пачаў Джо.
— Джо! — перапыніў я яго з прыкрасцю, — як табе не грэх называць мяне сэр?
