вярнуць гэтаму чалавеку два фунты стэрлінгаў, раней чым выпушчу яго з-пад увагі, і як лепш за ўсё гэта зрабіць.
Відавочна, я прадрамаў больш, чым думаў. Па халоднаму вільготнаму ветру, які дуў нам у твар, я здагадаўся, што мы пад‘язджаем да нашых балот. Катаржнікі, стараючыся абараніцца ад ветру за маёй спіною і сагрэцца, падсунуліся да мяне зусім блізка, і першыя словы, што я пачуў, адносіліся якраз да таго, што я думаў.
— Два білеты па фунту стэрлінгаў, — сказаў знаёмы мне арыштант.
— Дзе-ж ён іх дастаў? — запытаўся другі.
— Адкуль мне ведаць? — адказаў першы. — Дзе-небудзь ды дастаў. Можа, прыяцелі далі.
— Жадаў-бы я мець іх цяпер, — заўважыў другі арыштант, праклінаючы холад.
— Каго? — Грошы ці прыяцеляў?
— Вядома, грошы. Я ахвотна-б прадаў усіх сваіх прыяцеляў за фунт стэрлінгаў і палічыў-бы такую здзелку вельмі выгаднай. Ну, дык як-жа было далей?
— А далей, — гаварыў мой знаёмец, — усё было сказана і зроблена ў поўхвіліны за кучаю бярвення на пантоне. «Вас вызваляюць?» запытаўся ён. — Так, кажу. «Ці не адшукаеце вы таго хлопчыка, што накарміў мяне і не выдаў, і ці не перадасцё вы яму гэтыя два білеты?» — Ахвотна, кажу, і як сказаў, так і зрабіў.
— І вельмі неразумна. Я лепш-бы сам іх праеў ці прапіў. Ён, відаць, быў з зялёных. І вы кажаце, ён зусім вас не ведаў?
— Ніколькі. Мы былі з розных партый і з розных суднаў. Яго судзілі другі раз за ўцёк і закацілі на ўсё жыццё.
— І вы толькі раз і былі ў той старане?
— Толькі раз.
— Як яна вам спадабалася?
