— А! — сказаў ён суха. — Не дарма-ж я лічыў вас вучоным.
Між тым, мы падышлі да дому, і я заўважыў, што Орлік размясціўся ў бліжэйшым да бакавых дзвярэй пакоі, акно якога выходзіла на двор. Некалькі ключоў вісела на сцяне; туды-ж ён павесіў і ключ ад каліткі. Ложак, прыкрыты падранаю коўдраю, змяшчаўся ў глыбіні пакоя, у невялікай нішы. Усё абсталяванне мела брудны, нудны і нейкі сонны выгляд, а пакой здаваўся клеткаю сурка.
— Ну што-ж? — запытаў я. — Можна мне пайсці да міс Гевішам?
— А я адкуль ведаю? — сказаў ён, пацягнуўшыся і ўстрасянуўшыся. — Мае звесткі не ідуць так далёка. Я стукну малатком у звон, а вы ідзіце па карыдору.
Я пастукаў у дзверы міс Гевішам зусім так, як прызвычаіўся гэта рабіць раней.
— Гэта стукае Піп, — адазвалася яна зараз-жа. — Зайдзі, Піп.
Яна сядзела ў сваім крэсле каля старога стала, у тым-жа старым плацці, склаўшы накрыж на кастылі рукі, абапіраючыся на іх падбародкам і гледзячы на агонь. Каля яе стаяў ненадзяваны белы чаравік, а нахіліўшыся над ім і нібы разглядаючы яго, сядзела прыгожая лэдзі, якой я ніколі раней не бачыў.
— Зайдзі, Піп, — мармытала далей міс Гевішам, не адрываючы вачэй ад агню. — Зайдзі, Піп! Як ты жывеш, Піп? Ты цалуеш маю руку, быццам я каралева? Э! Ну?
Яна раптам зірнула на мяне, ледзь падняўшы свае вочы, і паўтарыла поўжартаўліва, поўсярдзіта:
— Ну?
— Мне казалі, міс Гевішам, — сказаў я, у некаторым замяшанні, — што вы пажадалі пабачыць мяне, і я зараз-жа з‘явіўся.
— Ну?
