Лэдзі, якую, як мне здавалася, я ніколі раней не бачыў, падняла вочы і смела зірнула на мяне. Тады я ўбачыў, што гэта вочы Эстэлы. Але яна так змянілася, так папрыгажэла, што, гледзячы на яе, я зноў здаўся сабе неачэсаным, простым хлапчуком. Я адчуў, якая велізарная адлегласць раздзяляла нас і як недасягальна яна для мяне.
Яна працягнула мне руку. Я прамармытаў, як рад я яе зноў бачыць і што я вельмі, вельмі доўга чакаў гэтага.
— Што, Піп, вельмі яна, па-твойму, змянілася? — запыталася міс Гевішам, кінуўшы на мяне быстры позірк і стукаючы сваім кастылём па крэслу, якое стаяла паміж намі, нібы ў выглядзе запрашэння сесці на яго.
— Калі я ўвайшоў, міс Гевішам, я зусім не пазнаў Эстэлы. Але цяпер я пазнаю і ў твары, і ў фігуры, і ва ўсім ранейшую…
— Што? Ці не хочаш ты ўжо сказаць — ранейшую Эстэлу? — перапыніла мяне міс Гевішам. — Яна была ганарлівая, высокамерная. Ты трымаўся ад яе воддаль. Памятаеш?
Я адказваў збянтэжана, што гэта было вельмі даўно, што я тады быў дурны, і таму падобнае. Эстэла ўсміхалася зусім спакойна і сказала, што, на яе думку, я рабіў тады зусім правільна і што яна не магла быць асабліва прывабнай.
— А ён… змяніўся ён? — запыталася міс Гевішам, забаўляючыся локанамі Эстэлы.
Эстэла засмяялася, узяла чаравік, паглядзела на яго, потым на мяне, зноў засмяялася і паставіла чаравік на падлогу.
Яна абыходзілася са мною ўсё яшчэ як з хлапчуком, але ўжо з некаторым какецтвам.
Было вырашана, што я ўвесь дзень прабуду ў міс Гевішам, увечары вярнуся ў гасцініцу, а заўтра паеду
